چشم بهـــی مدار از این بد سِگال قوم                                           
                                         کاین جا شرافت همه کس دست خوردنـی است

تاج غــــرور وفخــــــر ز ســـــرها فُتادنــــی

                                          نقش وفا ومهـــــــــرزدل ها ستـودنـــی است

جز نقش نابــــکار «زر» آن هم زدست غیـــر

                                             دیگر نقوشـــشان همـــه از یاد بردنـــــی است

اقـــــوام روزگار به اخــــــــــلاق زنده اند              

                                               قومی که گشت فاقد اخـــلاق ،مُردنــــی است

             ملک الشعرای بهار